Czytałam ten dzienniczek, miałam go w ręku i na jego podstawie napisałam scenariusz do apelu z okazji wyzwolenia Nowego. Pamiętam, że było wiele wyrwanych kartek, trochę domyśliłam się dlaczego. Czytałam go kilkakrotnie i czułam jakbym chwyciła byka za rogi, jakbym przeniosła się w czasie. W każdym razie jestem wzruszona och jak dobrze, że piszecie...dzięki Wam, nasze Nowe nabiera blasku i wyrazu, jakby wyciągnięte z katakumb.

DZIENNICZEK - POMNICZEK
Kiedyś pisałem o Błogosławionych szufladach; nie przypuszczałem jednak, że tyle w nich się mieści. Odkrywamy dziś te skarby zdumieni, zachwyceni, skonsternowani, zmieszani, zadziwieni, że obok nas tuż, tuż; na wyciągnięcie ręki mamy świadectwa wielkości, heroizmu, hartu, wytrzymałości, dzielności naszych przodków, rodziców, bliskich....oni też żyli w ciekawych czasach [zawsze tylko takie się przydarzają kolejnym pokoleniom].
Dotyczy to wszystkich wspomnień rodzinnych: Skalskich, Pilarskich, Chyrków, Wojnowskich - oni żyli, byli wśród nas nie rozprawiając ani o bohaterstwie, poświęceniu, służbie - to było ich życie, ich normalność, codzienność - nic wielkiego. To my po dziesięcioleciach dostrzegamy ich patriotyzm państwowy [jak arcy słusznie zauważyła Irka ]. Mam nawet na ten temat swoją teorię: to było pokolenie, które doczekało Niepodległości, wolności - oni doczekali tego o czym prze wieki pisali nasi wielcy poeci, pisarze, dramaturdzy. Oni doczekali. Ich następcy przechowali pamiątki, fotografie i teraz publikują: Unieśli, przenieśli ponad epoką niesprzyjającą takim wspomnieniom. Dzięki: Maciejowi, Dance, Bogusi, Irce możemy uczyć się od ich: przodków, dziadków, rodziców patriotyzmu, wytrwałości, hartu, wręcz heroizmu.
Dzięki Arkowi, który stworzył ten portal mamy okazję do zadumy i refleksji.
Kończę tak: na pytanie: Co nowego w Nowem - odpowiadam tak: jego historia teraz opowiadana.
Wdzięczny kapa
Potraktuj ten list jako szczere podziękowanie - wiele się nauczyłem od Ciebie, tego Dzienniczka.
Dziękuję kapa

Za kapą powiem : jestem zdumiony, wzruszony.... Wielkie dzięki za te kolejne wspomnienia.

Irka ,ogromnie się raduję że zdecydowałaś się na opublikowanie dzienniczka twojej mamy! Jest wzruszający i ciekawy. My młodzi, "powojenni", nie mamy pojęcia co przeszły nasze rodziny w czasie wojny tu w Nowem i okolicy! Chylę nisko przed NIMI głowę, to oni są cichymi bohaterami tych czasów! Dziękuję Ci Irka z całego serca!

Następna ciekawa trochę odmienna historia losów i przeżyć wojennych na naszym portalu.Znamienne słowa,jedziemy w nieznane po życie czy po śmierć,nie wiemy,obrazuje wszystko co niesie za sobą tragedia wojny.Ale ważne,że Niemcy pomogli wrócić tym rodzinom do domu,traktując ich jak swoich i otaczając ich opieką.Historia zatacza nie raz wielkie koło i pisze różne scenariusze.Ważne jest również to,że w zawierusze wojennej,Ci ludzie mimo otrzymanej pomocy wiedzieli gdzie jest ich ojczyzna,patriotyzm i,że są Polakami.W Posłowiu czytamy-jaki dokonać wybór,jak postąpić w takiej sytuacji,czy przyjąć pomoc wroga który Pomorze traktował jak swoje?Tak przyjąć pomoc i wracać do domu,a jakie było inne wyjście w takiej sytuacji,unieść się honorem,cierpieć głód niedostatek,tułając się daleko od domu będąc niepewnym jutra dnia ani godziny.przecież Ci ludzie byli na linii frontu,bezustannie bombardowani.Ważne,że się wszystko dobrze skończyło i szczęśliwie powrócili do domu.Dziękuje autorce,że dzienniczek ukazał się na portalu i mogliśmy poznać jego historię.Pozdrawiam.

Pani Irko, przeczytałam dzienniczek Pani mamy z ogromnym wzruszeniem. Wszystko tak jest w nim opisane, że czułam się, jakbym tam była, widziała i przeżywała to wszystko... Łzy same cisnęły się do oczu, a w głowie kłębi się jeszcze mnóstwo myśli, refleksji.
Kapa mądrze napisał, że od tych ludzi możemy wiele się nauczyć, że powinniśmy brać z nich przykład. Dla nich taka postawa była naturalna, tacy po prostu byli. A my, nasze pokolenie, zagubione w teraźniejszości, w świecie nienawiści, zawiści i pogoni za pieniądzem, zauważamy czytając takie wspomnienia, jak bardzo zmienił się świat, jak bardzo zmienili się ludzie, że zagubiliśmy się gdzieś po drodze, utraciliśmy pewne wartości.
Takie zapiski, wspomnienia, odkrywają całą prawdę o tamtych czasach, tamtych chwilach, tamtych ludziach...Uczą nas też tego, że powinniśmy oceniać każdego człowieka z osobna, że nie wolno uogólniać.
Pani Wanda opowiada o Niemcach, którzy pomagali Polakom, o panu Oskarze, który zrobił dla nich tak dużo, który starał się przywrócić uśmiech i radość życia tym zagubionym, wystraszonym i skazanym na poniewierkę ludziom.
W mojej szufladzie leży identyczny zeszyt jak ten, w którym Pani Wanda sporządzała te notatki. Zeszyt ten należał do mojej mamy. Jest tam kilka wspomnień, kilka wierszy przez nią ułożonych, kilka listów.
Kiedy zaczęła w nim pisać miała siedemnaście lat (jak mama Pani Irki). Znajduje się w nim kilka wspomnień z okresu wojny, wspomnień widzianych oczyma dziecka, wspomnień z jej rodzinnej wsi w woj. lubelskim. Opisuje m.in. to, jak przydzielono do nich do domu, na kwaterę, kilku rosyjskich żołnierzy. Jednego wspominała bardzo ciepło, był bardzo dobrym człowiekiem. Tak więc nie każdy Rosjanin, nie każdy Niemiec, był zły... nie każdy Polak był dobry...

Serdeczne podziękowania dla Pani Irki za to, że podzieliła się z nami tym skarbem w postaci zapisek swojej mamy, za chwile wzruszeń i refleksji.

No to czekamy, IKA, na kolejną porcję wzruszeń. Do dzieła!

a Ty barbaros - też masz o czym pisać. Czekam na Twoją porcję wzruszeń. Do dzieła!

wihajsdu chyba nie do konca zrozumiales barbaros.... Pani Irko dziekujemy za zebranie tych zapiskow . to cos wspanialego. dopiero po takiej lekturze, my mlodzi mozemy choc troche sobie wyobrazic jakie to byly ciezkie czasy i jacy wtedy honorowi i zwiazani z miastem i krajem byli ludzie.

co zrozumiałem a czego nie to wiem JA. Nie wydaje mi się, aby admin był właścicielem moich myśli. Znam barbaros i jej rodzinę i wiem, że powstałaby kolejna wspaniała nowska opowieść rodzinna. Dziękuję za cenzurę, ale jest zbyteczna.